Over de flat

'Eindelijk een groot, modern flatgebouw in Groningen’ dat was de slogan die in de jaren vijftig werd gebruikt.

De Wielewaalflat, destijds de Martiniflat genoemd, was ‘bedoeld voor degenen die prima wilden wonen, niet hun leven in een nauwe straat wilden slijten en over een middelmatige beurs beschikten’.

De Wielewaalflat is het eerste voorbeeld in Groningen waar verschillende functies en woonvormen in één gebouwencomplex zijn gecombineerd. Wonen boven winkels was al lang gebruikelijk maar gescheiden wonen boven en naast nieuwe kantoren was betrekkelijk nieuw in 1955.

Context

Aan het einde van de jaren '40 van de twintigste eeuw traden schoorvoetend wijzigingen op in het aanzien van de stad Groningen: het bebouwingsbeeld veranderde langzaamaan, een 'provinciaal karakter' maakte plaats voor een meer stedelijk identiteit. Aan dit proces lagen factoren als economische ontwikkelingen, groeiende moderniseringsdrang, hoge grondprijzen, materiaal schaarste, nieuwe technische ontwikkelingen en woningnood ten grondslag. De bouwverordening van Groningen werd in 1948 en 1950 aangepast en maakte etagebouw voor drie (en meer) verdiepingen mogelijk.

De overheid subsidieerde particuliere woningbouw met een bijdrage in de bouwkosten. Bouwmaatschappijen, institutionele opdrachtgevers als het Philips Pensioenfonds en particulieren werden zodoende gestimuleerd om woningen te bouwen terwijl werd voorkomen dat de volkshuisvesting een monocultuur van sociale woningbouw zou worden.